Terug van weg geweest

Inmiddels ben ik weer waar ik wezen moet! Ik heb het koude Nederland achter me gelaten en ben weer in het warme Indonesië. Wel heb ik in Nederland nog even alle feestdagen kunnen mee pakken.
Om mijn waarbenjij.nu op volgorde te houden zonder gaten van meerdere weken zal ik even heel kort samenvatten wat ik in Nederland beleefd heb.

Terug in Nederland hebben ze eerst een poging gedaan om te onderzoeken wat er met mijn knie aan de hand was. De dag van mijn aankomst ben ik direct naar de dokter geweest die mij doorverwees naar de spoed eisende hulp. Daar hebben ze gevoeld, gekeken, een foto en een CT scan gemaakt. Op de foto leek hij gebroken, maar een CT scan liet zien dat dit toch niet het geval was. Toen dit duidelijk was werd er besloten dat ik voor de week erna een afspraak moest maken bij de orthopeed. Echter voordat ik die afspraak mocht maken moest ik wel getest worden op de MRSA bacterie, die bleek ik gelukkig niet te hebben. Na twee bezoekjes aan de orthopeed, trok de vriendelijke man de conclusie dat mijn lichaam het zelf al aan het oplossen was, dus ik hoefde niet meer terug te komen. Hij vond het wel erg spijtig dat hij mijn knie niet meer lek hoefde te prikken omdat de zwelling na 4 weken eindelijk begon af te nemen. Uiteindelijk heb ik dus nog altijd geen idee wat er nou met mijn knie aan de hand was, maar het belangrijkste is, is dat ik weer loop, ren en huppel.

Ook was ik inmiddels tante geworden van een tweeling. Eigenwijsheid zit in de familie, zo ook bij deze twee wondertjes, want na 29 weken in de buik van mijn zus te hebben gezeten vonden ze het tijd om een kijkje daarbuiten te nemen. Omdat ze 11 weken te vroeg waren moesten ze eerst nog in het ziekenhuis blijven. Zelf ben ik 3 keer wezen kijken en de veranderingen en vooruitgangen waren goed te zien. De tweede keer had ik de camera van mijn lieve (ex) collega mee en heb ik me uitgeleefd met fotograferen. De laatste keer was de dag van mijn vertrek en toen heb ik zowel Hannah en Maarten een flesje mogen geven. Inmiddels zijn ze naar huis en is mijn neefje alex een grote broer geworden.

Naast deze dingen heb ik vooral tijd besteed aan vrienden, keyboard spelen en af en toe ben ik bezig geweest met de flyers voor mijn werk. Daarnaast heb ik op nieuwjaarsdag een nieuwjaarsduik gedaan met Ria, de vriendin van mijn vader. Om tien uur werd ik gewekt door mijn lieftallige vader, en ondanks dat ik toen nog niet zo lang in bed lag ben ik er netjes uitgekomen. Samen met mijn opa, mijn vader, mijn zus en zwager en ria gingen we op pad. Toen het eindelijk zo ver was zijn Ria en ik, hand in hand en gillend het water in gerend en daarna heel gauw opzoek gegaan naar de man van de handdoeken. Het was een verfrissende duik, vooral na een zware maar gezellige nacht.

8 Januari was het eindelijk weer tijd om de warmte op te zoeken. Om 9 uur in de avond vertrok mijn vliegtuig, na een tussenstop in Singapore, kwam ik op 9 januari aan op Bali. De vliegreis verliep gesmeerd. Het vliegtuig zat behoorlijk vol, ik zat naast een Zweedse jongen, die erg aardig was en ook zeker een goed postuur had, lang en breed, normaal houd ik daar wel van, maar om naast te zitten in het vliegtuig was minder aangenaam. In plaats van avondeten lunch en ontbijt heb ik een stuk of 4 keer avondeten gehad. Het enige probleem is dat ik KLM niet meer vertrouw met vliegtuig maaltijden en omdat ik bang was dat er toch noten in zouden zitten heb ik niet zoveel gegeten. Aangekomen op Bali ben ik naar een hotel gegaan en gaan slapen. De volgende ochtend moest ik weer naar het vliegveld voor het laatste stukje vliegen. Van Denpasar naar Lombok Praya. Op Lombok heb ik me in alle luxe met de taxi naar huis laten brengen. Aangekomen op het complex zat Marcus buiten samen met een andere complex bewoner die ik nog niet kende. Na even gekletst te hebben en gewacht op de sleutel van mijn huisje kon ik eindelijk weer genieten van mijn schattige huisje. Wat direct opviel was dat de vijvers inmiddels ook vol zitten met water, waardoor ik omringd ben met water. Ook is er een nieuwe hond bij op het complex en is er een verdwenen. De nieuw hond is een pitbull en heet Rino en direct de eerst dag kwam hij al gezellig bij mij buurten.

De dag dat ik aankwam stond er al een scooter voor me klaar, alleen de sleutel had ik nog niet. Daarom mocht ik ’s avonds de scooter van een complexbewoner lenen, hij en zijn vriendin gingen dan wel samen op een scooter. Nadat ik gewaarschuwd was om heel voorzichtig te zijn, aangezien er bij het complex een geul is gegraven van 1 meter diep en we nu met onze scooter over een dun plankje de weg kunnen bereiken, ben ik vertrokken. Nadat ik terug kwam met mijn Nasi Goreng Ayam en Es Juruk kwam marcus naar me toe en vertelde dat de fransman van wie ik de scooter geleend had direct achter me aan reed om met zijn vriendin ergens te eten. Helaas was voor hem het plankje te smal en viel hij er met scooter en al af. Gelukkig bleef hij ongedeerd. Leuk om te vermelden is dat ik een andere scooter heb en ik vermoed dat deze nog iets harder kan dan mijn vorige, waarschijnlijk horen jullie dit vanzelf (Sorry pappa, ik lijk op jou!)

De volgende ochtend toen ik naar mijn werk ging, heeft een van de medewerkers mijn scooter voor me over het plankje gereden. Op het kantoor was het erg gezellig om iedereen weer te zien en Marlinde had mijn camera al voor me meegenomen uit de kluis. Natuurlijk moest er ook gewoon gewerkt worden, dus dat is wat ik heb gedaan.
Dit is voorlopig mijn eerste update weer vanuit Indonesië, de volgende volgt vanzelf.