Ziekenhuisopname
Door: Brenda Bonte
Blijf op de hoogte en volg Brenda
16 December 2012 | Nederland, Zwartsluis
Om mijn verhaal kloppend te houden, word het tijd dat ik mijn waarbenjij.nu even opvul met de uitleg, waarom ik nu in Nederland zit en niet in het mooie en warme Indonesië. Het laatste weekend dat ik beschreven heb, was ook het laatste weekend dat ik kon lopen in Indonesië.
.
Ik vertelde dat Esther en ik bij een restaurant met zwembad hadden gezeten op de Zondag. Wat ik hier niet bij vertelde was dat ik daar gevallen ben. Toen ik uit het zwembad kwam en met mijn drankje terug naar mijn spullen wou lopen gleed ik uit. Met mijn uitzonderlijke talent wist ik het voor elkaar te krijgen mijn glas rechtop te houden. Toch was het wellicht beter geweest om dat glas aan de kant te gooien en me met mijn handen op te vangen, helaas heb ik dit niet gedaan. Direct daarna had ik nog niet echt ergens last van, maar dinsdag avond kwam ik thuis van werk en toen kon ik niet zo goed meer lopen. Ook begon ik erg last te krijgen van mijn darmen die avond. Op woensdag ben ik nog gewoon naar het kantoor gegaan op mijn motortje, en strompelde ik rond op het kantoor. Op aanraden van mijn bazin en collega’s ben ik toen naar het ziekenhuis gegaan met een collega, om naar mijn knie te laten kijken. Hier kwam echter niks uit en met een verbandje, die de pijn behoorlijk verergerde ben ik weer terug gegaan naar het kantoor. Ook voelde ik me die dag verder niet al te fit, en had ik het idee dat ik koorts had. Woensdag avond zou ik mijn 2e Indonesische les hebben, maar omdat ik inmiddels alleen nog kon hinkelen heb ik die overgeslagen. Vanaf donderdag ben ik thuis gebleven, inmiddels at ik ook niet veel meer en had ik behoorlijke koorts. Vrijdag ben ik met een collega weer naar het ziekenhuis geweest, omdat de auto niet tot aan mijn huisje kon komen, ben ik door 2 bouwvakkertjes naar de auto gedragen. In het ziekenhuis stelden ze dit maal wel een diagnose, namelijk dat ik een breuk had en mijn been moest in het gips. Zo zat ik vrijdagavond met mijn been tot boven aan in het gips. Wel had ik inmiddels krukken, zodat ik wat gemakkelijker kon bewegen. Het weekend sukkelde ik een beetje door, maar zonder eten, en met darmproblemen verzwakte ik vrij snel, vandaar dat ik zondag richting het ziekenhuis ging met een logeertas. Ik was op het punt gekomen dat ik amper nog op mijn krukken kon lopen, en ik was ook al aardig aan het uitdrogen.
.
In het ziekenhuis aangekomen werd ik direct aan het infuus gelegd, en een tijdje na binnenkomst kon ik naar een kamer. Ik kwam terecht in een vierpersoonskamer, gelukkig waren de drie bedden naast me leeg en zijn die ook leeg gebleven. Na wat onderzoek kwamen ze tot de conclusie dat ik een bacterie had, met veel pillen gingen ze die bestrijden. In het ziekenhuis werd ik goed verzorgd, het eten was ook goed, alleen kon ik niet zo veel eten. Helaas begrepen ze niet zo goed hoe westerlingen eten, dus zo stond er om half zeven in de ochtend een bord patat met vlees en groenten voor mijn neus. Ook dachten ze dat ik het lekker vond om aardappel als tussendoortje te eten, en toen ik vroeg om fruit kreeg ik te horen dat dat ongezond was, dus kreeg ik geen fruit maar wel donuts.
.
Na een paar dagen moest mijn infuus verplaatst worden, omdat mijn ader raar begon te doen. Toen kwam ik tot de conclusie dat het best pijnlijk is om een infuus te krijgen, dat heb ik de eerste dag niet door gehad. Ook werd mijn been steeds pijnlijker en was de zijkant rood aan het worden, dit kwam al boven het gips uit, dus toen werd besloten om het gips er af te halen om te onderzoeken of er niks ontstoken was. Met een enge machine werd het gips doormidden gezaagd. Achteraf heb ik op google gelezen dat de machine automatisch stopt zodra die door gips heen is, dit wist ik echter niet op het moment dat ze het er af haalden, dus ik stond doodsangsten uit. Toen het gips eraf was kwamen ze tot de conclusie dat er niets ontstoken was, en eigenlijk wouden ze me direct nieuw gips geven. Ik heb er echter op aangedrongen dat ze eerst goed gingen onderzoeken wat er nou aan de hand was, omdat ik geen vertrouwen had in de diagnose. Ik moest toen wel het onderste deel van het gips omhouden als ik lag, maar aangezien ik al snel door had dat ik veel minder pijn had als ik die er niet omheen had, heb ik hem er af gehaald. De pijn zat niet eens in mijn knie, maar de spieren in mijn been waren door de klap compleet stijf geworden.
.
Om de spieren weer tot rust te brengen kreeg ik bij de fysiotherapie massages, ook moest ik oefeningen doen, aangezien ze toch tot de conclusie waren gekomen dat er niks gebroken was. Inmiddels begonnen mijn darmen weer redelijk normaal te doen, al had ik nog steeds geen eetlust, en wel behoorlijke koorts. Bijna tot het einde van mijn ziekenhuisopname is mijn koorts boven de 38 graden geweest. Na 6 dagen mocht ik eindelijk naar huis, al was dit ook niet handig want op krukken kon ik niet veel beginnen.
.
Thuis lag ik voornamelijk op bed boekjes te lezen en omdat ik niet echt voor mezelf kon zorgen heb ik in overleg met mijn vader besloten om terug te gaan naar Nederland om te herstellen. Zo kwam het dat ik 15 November vertrok richting Nederland. Door een auto van het werk ben ik naar het vliegveld van Lombok gebracht, de chauffeur heeft een rolstoel voor me geregeld. Omdat de afstanden behoorlijk lang waren voor iemand die op krukken loopt. Eerst moest ik met een binnenlandse vlucht naar Bali. Vandaar zou mijn vlucht met KLM vertrekken. Tijdens de reis werd ik elke keer met de rolstoel opgehaald als ik in of uit het vliegtuig moest. Op Bali was een jongeman zo vriendelijk om mij naar de gate te brengen toen die gewijzigd werd. Op de vlucht van Denpasar naar Singapore kregen we avond eten, bij de laatste hap kreeg ik door dat er iets van noten door het eten zaten. Dus vanaf dat moment had ik buikpijn, was ik misselijk en heb ik een paar keer naar de wc moeten hinkelen om mijn eten er uit te spugen. Ik denk dat de mensen in het vliegtuig mij vooral vervelend vonden omdat ik elke keer steunde op de hoofdsteunen bij gebrek aan krukken.
.
Vrijdag 16 november werd ik met mijn rolstoel Schiphol op gereden en was ik officieel terug in het veel te koude Nederland.
.
Voor nu houd ik het bij dit deel van het verhaal. Voor ik vertrek zal ik nog een beknopte samenvatting geven van de weken in Nederland en daarna kan ik jullie weer verblijden met verhalen over mijn avonturen in Indonesië.
.
Ik vertelde dat Esther en ik bij een restaurant met zwembad hadden gezeten op de Zondag. Wat ik hier niet bij vertelde was dat ik daar gevallen ben. Toen ik uit het zwembad kwam en met mijn drankje terug naar mijn spullen wou lopen gleed ik uit. Met mijn uitzonderlijke talent wist ik het voor elkaar te krijgen mijn glas rechtop te houden. Toch was het wellicht beter geweest om dat glas aan de kant te gooien en me met mijn handen op te vangen, helaas heb ik dit niet gedaan. Direct daarna had ik nog niet echt ergens last van, maar dinsdag avond kwam ik thuis van werk en toen kon ik niet zo goed meer lopen. Ook begon ik erg last te krijgen van mijn darmen die avond. Op woensdag ben ik nog gewoon naar het kantoor gegaan op mijn motortje, en strompelde ik rond op het kantoor. Op aanraden van mijn bazin en collega’s ben ik toen naar het ziekenhuis gegaan met een collega, om naar mijn knie te laten kijken. Hier kwam echter niks uit en met een verbandje, die de pijn behoorlijk verergerde ben ik weer terug gegaan naar het kantoor. Ook voelde ik me die dag verder niet al te fit, en had ik het idee dat ik koorts had. Woensdag avond zou ik mijn 2e Indonesische les hebben, maar omdat ik inmiddels alleen nog kon hinkelen heb ik die overgeslagen. Vanaf donderdag ben ik thuis gebleven, inmiddels at ik ook niet veel meer en had ik behoorlijke koorts. Vrijdag ben ik met een collega weer naar het ziekenhuis geweest, omdat de auto niet tot aan mijn huisje kon komen, ben ik door 2 bouwvakkertjes naar de auto gedragen. In het ziekenhuis stelden ze dit maal wel een diagnose, namelijk dat ik een breuk had en mijn been moest in het gips. Zo zat ik vrijdagavond met mijn been tot boven aan in het gips. Wel had ik inmiddels krukken, zodat ik wat gemakkelijker kon bewegen. Het weekend sukkelde ik een beetje door, maar zonder eten, en met darmproblemen verzwakte ik vrij snel, vandaar dat ik zondag richting het ziekenhuis ging met een logeertas. Ik was op het punt gekomen dat ik amper nog op mijn krukken kon lopen, en ik was ook al aardig aan het uitdrogen.
.
In het ziekenhuis aangekomen werd ik direct aan het infuus gelegd, en een tijdje na binnenkomst kon ik naar een kamer. Ik kwam terecht in een vierpersoonskamer, gelukkig waren de drie bedden naast me leeg en zijn die ook leeg gebleven. Na wat onderzoek kwamen ze tot de conclusie dat ik een bacterie had, met veel pillen gingen ze die bestrijden. In het ziekenhuis werd ik goed verzorgd, het eten was ook goed, alleen kon ik niet zo veel eten. Helaas begrepen ze niet zo goed hoe westerlingen eten, dus zo stond er om half zeven in de ochtend een bord patat met vlees en groenten voor mijn neus. Ook dachten ze dat ik het lekker vond om aardappel als tussendoortje te eten, en toen ik vroeg om fruit kreeg ik te horen dat dat ongezond was, dus kreeg ik geen fruit maar wel donuts.
.
Na een paar dagen moest mijn infuus verplaatst worden, omdat mijn ader raar begon te doen. Toen kwam ik tot de conclusie dat het best pijnlijk is om een infuus te krijgen, dat heb ik de eerste dag niet door gehad. Ook werd mijn been steeds pijnlijker en was de zijkant rood aan het worden, dit kwam al boven het gips uit, dus toen werd besloten om het gips er af te halen om te onderzoeken of er niks ontstoken was. Met een enge machine werd het gips doormidden gezaagd. Achteraf heb ik op google gelezen dat de machine automatisch stopt zodra die door gips heen is, dit wist ik echter niet op het moment dat ze het er af haalden, dus ik stond doodsangsten uit. Toen het gips eraf was kwamen ze tot de conclusie dat er niets ontstoken was, en eigenlijk wouden ze me direct nieuw gips geven. Ik heb er echter op aangedrongen dat ze eerst goed gingen onderzoeken wat er nou aan de hand was, omdat ik geen vertrouwen had in de diagnose. Ik moest toen wel het onderste deel van het gips omhouden als ik lag, maar aangezien ik al snel door had dat ik veel minder pijn had als ik die er niet omheen had, heb ik hem er af gehaald. De pijn zat niet eens in mijn knie, maar de spieren in mijn been waren door de klap compleet stijf geworden.
.
Om de spieren weer tot rust te brengen kreeg ik bij de fysiotherapie massages, ook moest ik oefeningen doen, aangezien ze toch tot de conclusie waren gekomen dat er niks gebroken was. Inmiddels begonnen mijn darmen weer redelijk normaal te doen, al had ik nog steeds geen eetlust, en wel behoorlijke koorts. Bijna tot het einde van mijn ziekenhuisopname is mijn koorts boven de 38 graden geweest. Na 6 dagen mocht ik eindelijk naar huis, al was dit ook niet handig want op krukken kon ik niet veel beginnen.
.
Thuis lag ik voornamelijk op bed boekjes te lezen en omdat ik niet echt voor mezelf kon zorgen heb ik in overleg met mijn vader besloten om terug te gaan naar Nederland om te herstellen. Zo kwam het dat ik 15 November vertrok richting Nederland. Door een auto van het werk ben ik naar het vliegveld van Lombok gebracht, de chauffeur heeft een rolstoel voor me geregeld. Omdat de afstanden behoorlijk lang waren voor iemand die op krukken loopt. Eerst moest ik met een binnenlandse vlucht naar Bali. Vandaar zou mijn vlucht met KLM vertrekken. Tijdens de reis werd ik elke keer met de rolstoel opgehaald als ik in of uit het vliegtuig moest. Op Bali was een jongeman zo vriendelijk om mij naar de gate te brengen toen die gewijzigd werd. Op de vlucht van Denpasar naar Singapore kregen we avond eten, bij de laatste hap kreeg ik door dat er iets van noten door het eten zaten. Dus vanaf dat moment had ik buikpijn, was ik misselijk en heb ik een paar keer naar de wc moeten hinkelen om mijn eten er uit te spugen. Ik denk dat de mensen in het vliegtuig mij vooral vervelend vonden omdat ik elke keer steunde op de hoofdsteunen bij gebrek aan krukken.
.
Vrijdag 16 november werd ik met mijn rolstoel Schiphol op gereden en was ik officieel terug in het veel te koude Nederland.
.
Voor nu houd ik het bij dit deel van het verhaal. Voor ik vertrek zal ik nog een beknopte samenvatting geven van de weken in Nederland en daarna kan ik jullie weer verblijden met verhalen over mijn avonturen in Indonesië.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
