Wandelen, Kaarten en Strand

Deze zaterdag stond er een wandeling op Lombok op de Planning, maar misschien moet ik eerst bij de vrijdagavond beginnen.

Rond een uur of elf leek het Esther en mij wel verstandig om huiswaarts te keren vanaf het restaurant. Nadat we onze laptop en de rest van onze spullen ingepakt hadden vertrokken we met zijn tween op mijn motortje richting ons complex ‘Stanleys’. Voordat we Senggigi goed en wel uit waren begon ik te twijfelen aan mijn stuurkunsten toen het in een bocht leek alsof we weggleden. Gelukkig bleven we netjes rechtop en toen ik daarna weer rechtuit reed merkte ik dat mijn stuur wel heel erg heen en weer ging. Na even gestopt te zijn om te kijken wat er aan de hand was, konden we de conclusie vormen dat de voorband lek was. Eerst hebben we bij een restaurant ‘Alberto’s’ gevraagd of ze daar een goed idee hadden. Volgens hun zouden er normaal nog wel kleine garages open zijn geweest, maar omdat vrijdag een feestdag was, waren die allen gesloten. Vandaar dat we besloten om met een slakkengangetje naar huis te rijden, aangezien mijn motor toch thuis moest komen. Vandaar dat we op vrijdag avond rond half twaalf met zijn tweeen met 20 kilometer per uur naar huis reden. Het voordeel hiervan was dat we ruim de tijd hadden om eens goed om ons heen te kijken naar potentiele warungs (eetstalletjes). Gelukkig hebben we veilig onze huisjes bereikt. Hierdoor was het wel 12 uur dat we thuis waren.

Zaterdag ochtend moest ik om 6 uur mijn bed uit, zodat we op tijd konden beginnen met de wandeling. De wandeling gingen we doen met de nederlanders van het kantoor + de vriend van de manager. Met de auto zijn we naar een dorpje gereden in de buurt van de zuidkant van de Rinjani (de vulkaan). De wandeling begon bij een hotel, dit hotel organiseerde het ook en hoopte ook duidelijk op een samenwerking met het reisbureau. Vandaar dat we met 5 bulehs (buitenlanders) de drie kamers van het hotel gingen bezichtigen. We konden maar een kamer bekijken want de andere twee waren niet schoon. Dit wekte onze verbazing aangezien de kamer die we te zien kregen ook alles behalve schoon was. Het bleek ook wel dat deze mensen geen idee hebben hoe je een hotel runt. De overheid had besloten dat daar een hotel moest komen, dus die is gebouwd, om de marketing en de service maken ze zich verder weinig zorgen.

Na het bekijken van de kamer begonnen we aan de wandeling. Er gingen een stuk of 4/5 mannen van het hotel mee als gids al waren er maar 2 daarvan die engels konden. Het eerste stuk was een beetje klimwerk maar daarna werd de route comfortabeler. De uitzichten waren erg mooi met de palmbomen en de rijstvelden. Na een tijdje gingen we ergens zitten en krijgen we kokosnoot aangeboden. Ik moet eerlijk zijn dat ik er geen liefhebber van ben, maar om niet onbeleefd te zijn heb ik er toch maar van gedronken. Daarna vervolgden we onze weg naar de 1e watervallen. Het blijft indrukwekkend om zulke natuur wonderen te mogen aanschouwen. Daarna zijn we ook nog naar een tweede geweest die was te bereiken via een trap met veel te hoge treden. Dit is natuurlijk wel goed voor mijn conditie. We eindigden de wandeling weer bij het hotel, daar krijgen we eerst nog meer kokosnoot. Vervolgens kwamen ze aan met nasi goreng voor ons en een lokaal drankje gemaakt van nootmuskaat. Dit moment hebben we ook gebruikt om de mensen tips te geven over het hotel en te zeggen dat als ze met ons wouden samenwerken dat het veel schoner moest. Ze leken deze kritiek op prijs te stellen en ook vonden ze het fijn dat Anita voorstelde om ze te helpen met de marketing van het hotel. Het is natuurlijk afwachten of ze de kritiek ook gaan gebruiken.

Hierna was het weer tijd om terug te rijden naar Mataram. Dit echter met 2 in plaats van 5 mensen. Aangezien Anggi doorging naar Kuta en Marlinde en Co naar tetebatu gingen. Terug op mijn complex heb ik eerst een middagdutje gedaan en in de avond ben ik met esther naar senggigi gegaan. Marcus de eigenaar van het complex had ons een warung aangeraden waar ze huisgemaakte spaghetti en ravioli hadden. En vooral de Ravioli was erg lekker, als toetje kregen we van een Duitse man iets Duits aangeboden wat ook goed smaakte.

Aangezien Marcus ons had gevraagd of we zin hadden om ’s avonds een potje te kaarten gingen we direct naar het eten terug. Op het complex hebben we eerst een potje biljart gedaan terwijl Marcus een lekkere Ananas Juice aan het klaarmaken was. Daarna gingen we een zwitsers kaart spel doen met de naam Skipbo. Het spel werkt als volgt, iedereen krijgt een stapel van 20 kaarten, die kaarten moeten weggespeeld worden. Je mag deze kaarten echter niet zien. Op tafel liggen vier stapels 2 die optellen van 1 naar 14 en 2 die aftellen van 14 naar 1. Vervolgens pakt de gene die aan de beurt is 5 kaarten van de algemene stapel en draait de bovenste kaart van zijn eigen stapel om. Het is dan de bedoeling om de kaarten van je stapel weg te spelen, hiervoor mag je dus de kaarten uit je hand gebruiken als hulpmiddel. Het spel is erg leuk, en grappig was dat de jongen die de eerste rond won, geen idee had van wat hij deed, nu hielp Marcus hem ook continu. Daarna hebben we nog een paar potjes gespeeld en de sfeer was erg gezellig.

Zondag heb ik heerlijk uitgeslapen en in de middag zijn we naar het strand vertrokken, de hele dag hebben we in senggigi gezeten, gezwommen gelezen en gepraat met Nederlanders, aangezien die in een keer overal leken te lopen. Ik heb inmiddels weer een boek uit ‘de stille zonde’ die ik geleend had van Anggi. Na een hapje eten te hebben gehad bij een warung, besloten we op tijd naar huis te gaan voor een lekker sloom avondje.

Misschien is het ook wel interresant als ik wat meer vertel over de eigenaar van het complex. Zijn naam is Marcus en het is een uiterst vriendelijke man. Hij ontwerpt zelf de huizen die hij bouwt, en buiten dit complex heeft hij nog een aantal andere huizen op lombok gebouwd. Het is ook een erg typische bouwstijl, en elk huis is heel verschillend. Hier heeft hij ook zelf de tuin en het zwembad ontworpen en ondertussen helpt hij zelf gewoon mee met bouwen. Dat gaat hier overigens zonder machines en gewoon met de hand en kruiwagentjes. Aangezien Marcus zoveel zelf bouwt en ontwerp zou je zeggen dat hij daar een achtergrond heeft. Niets is echter minder waar, want hiervoor heeft hij een zeer bijzonder baan gehad. Hij is bewaker van de Vaticaan geweest. Ook is hij lange tijd heel rijk geweest, dit maakte hem echter niet gelukkig dus besloot hij het roer om te gooien. Als je de man nu ziet dan geniet hij van het leven en van de kleine dingen die er zijn. Zelf vind ik het wel bijzonder dat iemand zijn leven op deze manier indeelt. Duidelijk word wel weer, geld maakt niet gelukkig.